Λειμὼν ἀμφιλαφής

«Καθήκον είναι η αναγκαιότητα μιας πράξης από σεβασμό  ( Achtung )  προς τον νόμο. Μια πράξη από καθήκον οφείλει να αποκλείει εντελώς την επιρροή της κλίσης / ροπής  ( Neigung ) , επομένως, δεν απομένει τίποτε άλλο για τη βούληση που θα μπορούσε να την καθορίζει παρά μόνο, αντικειμενικά, ο νόμος και, υποκειμενικά, ο καθαρός σεβασμός για τον πρακτικό αυτόν νόμο ». 👉 Ιμμάνουελ Καντ , Θεμελίωση της μεταφυσικής των ηθών  [ 1785 ], μτφρ. Κώστας Ανδρουλιδάκης, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Αθήνα-Ηράκλειο, 2017 [ Άπαντα Καντ , τ. 4, σελ. 400 ] . « Δ ύο και μόνο δύο πηγές κινήτρων έχουν οι άνθρωποι. Η μια είναι να ακολουθώ τον ηθικό νόμο από καθήκον . Η άλλη είναι να πράττω από ροπή . Από εγωισμό, στην πραγματικότητα. Δεν υπάρχει τρίτη. Όχι απλώς δεν υπάρχει τρίτη πηγή κινήτρων, αλλά, εάν κάτι είναι από καθήκον, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα από ροπή, και το αντίστροφο [...] Η  ροπή ή κλίση, ακόμα και το πιο αγνό  συναίσθημα της αγάπης, δ...

Μια φανταστική συζήτηση του π . Χαράλαμπου Λίβυου Παπαδόπουλου με τον Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη Γιώργος Κόρδης , Χριστού-γέννα, Η των πάντων ενότης . Λεπτ. φορητής εικόνας. Αυγοτέμπερα σε ξύλο, 2020 . Η αίθουσα ήταν φωτισμένη με ένα φως που έμοιαζε να αναβλύζει από έναν αόρατο ουρανό. Ο χρόνος έμοιαζε να έχει αλλάξει ρυθμό. Το παράθυρο άφηνε να φαίνονται οι μακρινές σκιές των ελαιώνων της Περγάμου, ενώ το τραπέζι ήταν στρωμένο λιτά, με μια κούπα αχνιστό τσάι και ένα κομμάτι ψωμί. Εκεί, απέναντί μου, καθόταν ο μακαριστός Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης, με το βαθύ του βλέμμα να καθρεφτίζει μια ειρήνη που φαινόταν να αναβλύζει από τα βάθη της αιωνιότητας. Του έβαλα ένα φλυτζάνι τσάι. Ήξερα ότι στον Περγάμου Ιωάννη δεν άρεσε ο καφές. Δεν τον προτιμούσε. Αργές, σχεδόν ιεροτελεστικές οι κινήσεις του. Το βλέμμα του βαθύ και στοχαστικό, αλλά φιλάνθρωπο με αναστάσιμά ξεσπάσματα όμορφου χαμόγελου. Σεβασμιώτατε, ξέρω ότι έχετε φύγει πλέον από την ιστορία, ζείτε πλέον στον έσχατο χρόνο, μακριά α...

  By  Pavlos Kontos George Kordis, Thinker , Digital Painting, 2018. 1 . Questions When considering the question “Is hope a necessary and positive component of our lives?” nearly everyone responds with an unequivocal affirmation. Human plans, deliberations, and actions, all of which project towards the future, are inherently intertwined with hope , or the capacity to envision a favorable future despite the uncertainty of luck . This intertwining occurs on many levels. For instance, hoping aids us in identifying paths toward realizing our practical goals. But hope also contributes to shaping our framework of goals, distinguishing genuine practical ends from objects of mere wishful thinking. Moreover, it serves as a motivational force propelling us toward the accomplishment of our objectives. These aspects of hope are iterative and cumulative, meaning that the more hopeful our view of the future, the greater our motivation becomes, and the broader our goals expand, and vice ver...

Page de garde de l'édition du  Discours  à Amsterdam chez Marc Michel Rey en 1755 [ N ] ous nous donnons plus de maux que la médecine ne peut nous fournir de remedes! Lʼextrême inégalité dans la maniere de vivre, lʼexces dʼ oisiveté dans les uns, lʼexces de travail dans les autres, la facilité dʼirriter & de satisfaire nos appétits & notre sensualité, les alimens trop recherchés des riches, qui les nourrissent de sucs échauffans & les accablent dʼindigestions, [53] la mauvaise nourriture des pauvres, dont ils manquent même le plus souvent, & dont le défaut les porte à surcharger avidement leur estomac dans lʼoccasion, les veilles, les exces de toute espece, les transports immodérés de toutes les passions, les fatigues & lʼépuisement dʼesprit, les chagrins & les peines sans nombre quʼon éprouve dans tous les états, & dont les ames sont perpétuellement rongées: voilà les funestes garans  que la plupart de nos maux sont notre propre ouvrage ,...

Το ῦ Θανάση Παπαθανασίου   Εἰκόνα του Γιώργου Κόρδη Ὅ ταν ὁ σύγχρονος ἄ νθρωπος μιλάει γιά τό θάνατο , ἐ ννοε ῖ κάτι πού βρίσκεται στό τέρμα τ ῆ ς ζω ῆ ς, ἤ γιά κάτι πρίν ἀ πό τό ὁ πο ῖ ο ὑ πάρχει ζωή . Συμφωνο ῦ με ὅ τι α ὐ τό πού συμβαίνει στό τέλος ε ἶ ναι ὁ θάνατος. Ὅ μως , α ὐ τό πο ῦ ὑ πάρχει πρίν ἀ πό τό θάνατο , ε ἶ ναι ζωή ; Ἀ λλά πόση ζωή ε ἶ ναι μία μίζερη ὕ παρξη πο ῦ ε ἶ ναι βυθισμένη στόν ἀ τομισμό, ἤ στίς ἀ πρόσωπες πόλεις, ἤ ο ἱ ἀ νθρωποθυσίες στό βωμό τ ῆ ς ἀ τομικ ῆ ς καριέρας,  ἄ ν ὁ ἄ νθρωπος ε ἶ ναι ἕ να ὄ ν μέ ἡ μερομηνία λήξης; Α ὐ τό πού ὀ νομάζουμε ζωή πολύ συχνά δέν ε ἶ ναι παρά ἡ δεσποτεία το ῦ θανάτου. Ἀ ντί ὁ θάνατος νά βρίσκεται στό τέρμα, διαποτίζει, δηλητηριάζει καί μεταλλάσσει τή ζωή. Ὅ λα α ὐ τά σημαίνουν ἐ πιβίωση δίχως νόημα, α - νόητη . Δέ περιέχει κάτι ἐ κρηκτικό, κάποιον πού ν’ ἀ λλάξει τά πράγματα, δέν ἔ χει ἐ λπίδα. Μέσα σ’ α ὐ τή τή μαυρίλα, τό ἐ λάχιστο πού ἔ χουμε νά κάνουμε ε ἶ ναι ν’ ἀ φουγκραστο ῦ με τί...