Λειμὼν ἀμφιλαφής

Το δίδαγμα της Γεθσημανής είναι ότι το να είμαστε χωρίς Θεό σημαίνει να είμαστε πιο κοντά στον Θεό και ότι η εμπειρία της απουσίας του Θεού φέρνει, παραδόξως, τον Θεό πιο κοντά στον άνθρωπο. Αλλά αυτή η εγγύτητα δεν είναι απλώς παραμυθητική . Σε αυτή βρίσκουμε μάλλον την πιο βαθιά εμπειρία της προσευχής. Το αποκορύφωμα της προσευχής δεν είναι η ανάκτηση δυνάμεων που χρειάζεται το Εγώ για να ανταπεξέλθει σε μια δύσκολη δοκιμασία, αλλά μια πράξη αφοπλισμού, παράδοσης, άνευ όρων προσφοράς πέρα ​​από το Εγώ. « Ας μη γίνει όμως το δικό μου θέλημα , αλλά το δικό σου ». Ο Ιησούς ολοκληρώνει το πάθος του. Έτσι ο Εαυτός παραδίνεται , υποχωρεί , αφήνεται στον Άλλο , παρόλο που ο Άλλος - και αυτή είναι η απόλυτη δοκιμασία - δεν ανταποκρίνεται. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει παρουσία του Θεού στη Γεθσημανή, παρά μόνο με τη μορφή της πιο ριζοσπαστικής απουσίας του. Μάσιμο Ρεκαλκάτι ,  Η νύχτα της Γεθσημανή , Κέλευθος, Αθήνα, 2021 [η μετάφραση εδώ είναι του συντάκτη του ιστολογίου ]. Prologo L&

Τα Βήματα του Αποστόλου Παύλου στην Ελλάδα Τα ταξίδια , οι διαδρομές , οι σταθμοί και οι τοπικές εκκλησίες που ίδρυσε στον ελλαδικό χώρο . κείμενο - επιμέλεια - φωτογραφίες Βασίλειος Δ . Τζέρπος Επίκ. Καθηγητής (Καινή Διαθήκη) Θεολογική Σχολή Α.Π.Θ.

Ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο κατὰ Λουκᾶν , κεφ . 19 , στ . 1 - 10 . 1 Καὶ εἰσελθὼν διήρχετο τὴν Ἰεριχώ· 2 καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ὀνόματι καλούμενος Ζακχαῖος , καὶ αὐτὸς ἦν ἀρχιτελώνης , καὶ οὗτος ἦν πλούσιος , 3 καὶ ἐζήτει ἰδεῖν τὸν Ἰησοῦν τίς ἐστι, καὶ οὐκ ἠδύνατο ἀπὸ τοῦ ὄχλου, ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρὸς ἦν. 4 καὶ προδραμὼν ἔμπροσθεν ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν , ἵνα ἴδῃ αὐτόν, ὅτι δι' ἐκείνης ἤμελλε διέρχεσθαι. 5 καὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον, ἀναβλέψας ὁ Ἰησοῦς εἶδεν αὐτόν καὶ εἶπεν πρὸς αὐτόν· Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι. 6 καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων. 7 καὶ ἰδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ὅτι παρὰ ἁμαρτωλῷ ἀνδρὶ εἰσῆλθε καταλῦσαι. 8 σταθεὶς δὲ Ζακχαῖος εἶπε πρὸς τὸν Κύριον· Ἰδοὺ τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καὶ εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν. 9 εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ὅτι σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο, καθότι καὶ αὐτὸς υἱὸς Ἀβραάμ ἐστιν· 10 ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι

Ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο κατὰ Ἰωάννην , κεφ . 4 , στ . 1 - 43 .  1 Ὡς οὖν ἔγνω ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἤκουσαν οἱ Φαρισαῖοι ὅτι Ἰησοῦς πλείονας μαθητὰς ποιεῖ καὶ βαπτίζει ἢ Ἰωάννης - 2 καίτοιγε Ἰησοῦς αὐτὸς οὐκ ἐβάπτιζεν, ἀλλ' οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ - 3 ἀφῆκε τὴν Ἰουδαίαν καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν . 4 Ἔδει δὲ αὐτὸν διέρχεσθαι διὰ τῆς Σαμαρείας. 5 ἔρχεται οὖν εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας λεγομένην Συχὰρ , πλησίον τοῦ χωρίου ὃ ἔδωκεν Ἰακὼβ Ἰωσὴφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ. 6 ἦν δὲ ἐκεῖ πηγὴ τοῦ Ἰακώβ. ὁ οὖν Ἰησοῦς κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἐκαθέζετο οὕτως ἐπὶ τῇ πηγῇ· ὥρα ἦν ὡσεὶ ἕκτη. 7 ἔρχεται γυνὴ ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι ὕδωρ. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Δός μοι πεῖν . 8 οἱ γὰρ μαθηταὶ αὐτοῦ ἀπεληλύθεισαν εἰς τὴν πόλιν, ἵνα τροφὰς ἀγοράσωσι. 9 λέγει οὖν αὐτῷ ἡ γυνὴ ἡ Σαμαρεῖτις· Πῶς σὺ Ἰουδαῖος ὢν παρ' ἐμοῦ πεῖν αἰτεῖς , οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος ; οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις . 10 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· Εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας α

Α΄ ἐπιστολὴ πρὸς Κορινθίους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου  ( 12ο κεφάλαιο ) 27 Ὑμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους. 28 Καὶ οὓς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν. 29 μὴ πάντες ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφῆται; μὴ πάντες διδάσκαλοι; μὴ πάντες δυνάμεις; 30 μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; μὴ πάντες διερμηνεύουσι; 31 ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείτονα. καὶ ἔτι καθ' ὑπερβολὴν ὁδὸν ὑμῖν δείκνυμι. Α΄ ἐπιστολὴ πρὸς Κορινθίους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ( 13ο κεφάλαιο ) 1  Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. 2 καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. 3 καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μ

Ο Ευάγγελος Γκανάς , εφημέριος στην ενορία του Αγίου Μελετίου στα Σεπόλια , θεολόγος με αρκετές δημοσιεύσεις σε συλλογικούς τόμους και σε περιοδικά, αλλά και συγγραφέας βιβλίων, τα οποία όπως λέει ο ίδιος λειτουργούν σαν «γέφυρες» ανάμεσα στη θεολογία και τη φιλοσοφία, είναι ένα ιερέας που σπάνια συναντά κανείς. Από τα πρώτα λεπτά που συνομιλεί κανείς μαζί του, η πραότητα και η βαθιά διερευνητική του σκέψη τον «διαπερνά» τόσο πολύ, που στο τέλος της κουβέντας αισθάνεται σαν να έχει μόλις βγει από μια συνεδρία ψυχοθεραπείας. Ο πατήρ Ευάγγελος γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Από μικρός ήταν «αστέρι» στα μαθηματικά και σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Ωστόσο, η βαθιά γοητεία που τού ασκούσαν οι ανθρωπιστικές επιστήμες τον οδήγησαν να σπουδάσει και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και να επιλέξει τελικά το επάγγελμα του ιερέα. Όπως εξηγεί, ήταν μια «φωτισμένη» υπέροχη δασκάλα , αυτή που του ενστάλαξε την αγάπη για τη γλώσσα και τις θεωρητικές επιστήμες . Μάλι

Το δώρο που φέρνουν οι «καλές νεράιδες» στα πρόωρα νεογνά .   Οι ξεχωριστές εθελόντριες δότριες μητρικού γάλακτος . Όταν η Βίκυ γέννησε προ ολίγων μηνών δίδυμα, είχε ανάγκη μεγάλες ποσότητες γάλακτος καθημερινά. Ετσι, εκτός από τους καθιερωμένους θηλασμούς, έκανε και άντληση με θήλαστρο κρατώντας το περίσσευμα για τις επόμενες ημέρες. Είχε όμως τόσο μεγάλη παραγωγή που είχε τύχει να πετάξει μια ποσότητα. «Τι;...», της είπε η μαία της, όταν το άκουσε, αρχίζοντας να της μιλάει για τα οφέλη της δωρεάς μητρικού γάλακτος . Γνωρίζοντας ότι  δεν έχει νόημα να κλαις ούτε πάνω από χυμένο μητρικό γάλα , η Βίκυ βρέθηκε να καλεί στην τράπεζα γάλακτος του Γενικού Νοσοκομείου Ελενα Βενιζέλου , τη μοναδική στην Αττική και έως το 2019 τη μοναδική στη χώρα (πλέον λειτουργούν τράπεζες γάλακτος και στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου και στο Ιπποκράτειο στη Θεσσαλονίκη). Αφού υποβλήθηκε σε όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, έστειλε την πρώτη γενναία ποσότητα και έγινε και επισήμως περήφανη εθελόντρια δότρια μητρ

Ὁ Παπαδιαμάντης, ὅπως καὶ ὁ Μπρέγκελ , χωρὶς  νὰ ὑψώσει οὔτε μιὰ στιγμὴ τὴ φωνή του, μιλάει γιὰ τὴν ἀδυσώπητη δύναμη τῆς ζωῆς, ποὺ δὲν τὴ σταματάει κανένας πόνος καὶ κανένας θάνατος, ποὺ τραβά τὸν δρόμο της δίχως σταματημό, πιὸ σκληρή, ἔχεις τὴν ἐντύπωση πολλὲς φορές, καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν θάνατο. Τὴν ἔσχατη ὥρα τοῦ θανάτου ἢ τὴ στιγμὴ τοῦ μεγάλου πόνου, θέλεις ἡ φύση καὶ ἡ ζωὴ νὰ σταματήσουν γιὰ λίγο τὴν κανονικὴ πορεία τους, νὰ συμπονέσουν καὶ νὰ συμμεριστοῦν ἤ, γιὰ νὰ τὸ ποῦμε μὲ τὸν τρόπο τοῦ δημοτικοῦ μοιρολογιοῦ, τὰ βουνὰ νὰ βουρκώσουν καὶ τὰ πουλιὰ νὰ πάψουν νὰ κελαηδοῦν τὸν Μάη. Ὁ κόσμος ὅμως καὶ ἡ ζωὴ εἶναι τροχὸς ποὺ γυρίζει ἀσταμάτητα καὶ ἀσυμμέριστα. Ἡ ἀθώα Ἀκριβούλα πεθαίνει καὶ ὅλα συνεχίζονται σὰν νὰ μὴν ἔχει συμβεῖ τίποτε: ἡ γολέτα ἐξακολουθεῖ νὰ βολταντζάρει, ὁ μικρὸς βοσκὸς ἐξακολουθεῖ νὰ φυσᾶ τὸν αὐλό του καὶ ἡ γρια-Λούκαινα ἐξακολουθεῖ τὸν δρόμο της «ἐπιστρέφουσα κατ’ οἶκον» καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ θρηνολογεῖ περασμένους θανάτους. Ὅλα τραβοῦν τὸν κανονικὸ δρόμο τους, ἀνελ

Pieter Bruegel de Oude ( 1595-1600 )

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ Τὸ Μυρολόγι τῆς φώκιας ( 1908) Η Σαπφώ Νοταρά διαβάζει «Το Μυρολόγι της φώκιας» [12΄] Ἡ Σαπφὼ Νοταρᾶ διαβάζει «Τὸ μυρολόγι τῆς φώκιας»  [ἠχητικό/11΄] Κάτω ἀπὸ τὸν κρημνόν, ὁποὺ βρέχουν τὰ κύματα, ὅπου κατέρχεται τὸ μονοπάτι, τὸ ἀρχίζον ἀπὸ τὸν ἀνεμόμυλον τοῦ Μαμογιάννη, ὁποὺ ἀντικρύζει τὰ Μνημούρια, καὶ δυτικῶς, δίπλα εἰς τὴν χαμηλὴν προεξοχὴν τοῦ γιαλοῦ, τὴν ὁποίαν τὰ μαγκόπαιδα τοῦ χωρίου, ὁποὺ δὲν παύουν ἀπὸ πρωίας μέχρις ἑσπέρας, ὅλον τὸ θέρος, νὰ κολυμβοῦν ἐκεῖ τριγύρω, ὀνομάζουν τὸ Κοχύλι ―φαίνεται νὰ ἔχῃ τοιοῦτον σχῆμα― κατέβαινε τὸ βράδυ-βράδυ ἡ γρια-Λούκαινα, μία χαροκαμένη πτωχὴ γραῖα, κρατοῦσα ὑπὸ τὴν μασχάλην μίαν ἀβασταγήν, διὰ νὰ πλύνῃ τὰ μάλλινα σινδόνια της εἰς τὸ κῦμα τὸ ἁλμυρόν, εἶτα νὰ τὰ ξεγλυκάνῃ εἰς τὴν μικρὰν βρύσιν, τὸ Γλυφονέρι, ὁποὺ δακρύζει ἀπὸ τὸν βράχον τοῦ σχιστολίθου, καὶ χύνεται ἠρέμα εἰς τὰ κύματα. Κατέβαινε σιγὰ τὸν κατήφορον, τὸ μονοπάτι, καὶ μὲ ψίθυρον φωνὴν ἔμελπεν ἓν πένθιμον βαθὺ μυρολόγι, φέρουσα ἅμα τὴν παλάμην εἰς τὸ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ Ὁ Ἔρωτας στὰ χιόνια  (1896) Η Σαπφώ Νοταρά διαβάζει το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Έρωτας στα χιόνια» [16΄] Καρδιὰ τοῦ χειμῶνος. Χριστούγεννα, Ἅις-Βασίλης, Φῶτα. Καὶ αὐτὸς ἐσηκώνετο τὸ πρωί, ἔρριπτεν εἰς τοὺς ὤμους τὴν παλιὰν πατατούκαν του, τὸ μόνον ροῦχον ὁποὺ ἐσώζετο ἀκόμη ἀπὸ τοὺς πρὸ τῆς εὐτυχίας του χρόνους, καὶ κατήρχετο εἰς τὴν παραθαλάσσιον ἀγοράν, μορμυρίζων, ἐνῷ κατέβαινεν ἀπὸ τὸ παλαιὸν μισογκρεμισμένον σπίτι, μὲ τρόπον ὥστε νὰ τὸν ἀκούη ἡ γειτόνισσα: ― Σεβτὰς εἶν᾽ αὐτός, δὲν εἶναι τσορβάς*…· ἔρωντας εἶναι, δὲν εἶναι γέρωντας. Τὸ ἔλεγε τόσον συχνά, ὥστε ὅλες οἱ γειτονοποῦλες ὁποὺ τὸν ἤκουαν τοῦ τὸ ἐκόλλησαν τέλος ὡς παρατσούκλι: «Ὁ μπαρμπα-Γιαννιὸς ὁ Ἔρωντας». Διότι δὲν ἦτο πλέον νέος, οὔτε εὔμορφος, οὔτε ἄσπρα* εἶχεν. Ὅλα αὐτὰ τὰ εἶχε φθείρει πρὸ χρόνων πολλῶν, μαζὶ μὲ τὸ καράβι, εἰς τὴν θάλασσαν, εἰς τὴν Μασσαλίαν. Εἶχεν ἀρχίσει τὸ στάδιόν του μὲ αὐτὴν τὴν πατατούκαν, ὅταν ἐπρωτομπαρκάρησε ναύτης εἰς τὴν βομβάρδαν τοῦ ἐξαδέλφου του. Εἶχ