Εσχατολογία και Εκκοσμίκευση

[Οι Χριστιανοί] ἐπί γῆς διατρίβουσιν [ζουν], ἀλλ' ἐν οὐρανῷ πολιτεύονται [Από την Επιστολή προς Διόγνητον].

Μεμνημένοι τοίνυν τῆς σωτηρίου ταύτης ἐντολῆς, καὶ πάντων τῶν ὑπὲρ ἡμῶν γεγενημένων, τοῦ σταυροῦ, τοῦ τάφου, τῆς τριημέρου ἀναστάσεως, τῆς εἰς οὐρανοὺς ἀναβάσεως, τῆς ἐκ δεξιῶν καθέδρας, τῆς δευτέρας καὶ ἐνδόξου πάλιν παρουσίας … [Από τη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ευχή της Αναφοράς].

Βιβλίο Θρησκευτικών Α΄ Λυκείου, σελ. 46 και 57.

Βιβλίο Θρησκευτικών Β΄ Γυμνασίου, σελ. 41.

Μιλάει ο Γεώργιος Φίλιας, καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών [12΄].

Ο σύγχρονος χριστιανός, αν και επηρεασμένος πολυεπίπεδα από την φύση του μοντέρνου τρόπου ζωής, γνωρίζει πως η ενεργή συμμετοχή του στα μυστήρια της Εκκλησίας αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την σωτηρία του. Αυτό όμως που αγνοεί (άλλοτε εκούσια και άλλοτε ακούσια) είναι πως στο σωτηριολογικό μήνυμα του ευαγγελίου ενυπάρχει η εσχατολογική διδασκαλία. Δηλαδή η αναμονή των Εσχάτων. Αυτή πολλές φορές παρερμηνεύεται ως κάτι φοβερό, ενώ στην πραγματικότητα σηματοδοτεί την Βασιλεία του Θεού, όπως αναφέρεται και στο Σύμβολο της Πίστεως.

Ο πεπερασμένος νους του ατόμου, οι εκκοσμικευμένες αντιλήψεις των πιστών, αλλά και η έλλειψη δογματικής διδασκαλίας καθιστούν αδύνατη την κατανόηση της Δευτέρας Παρουσίας. Στην Εκκλησία ο χριστιανός βιώνει και θα βιώνει τα Έσχατα. Συνεπώς, παρά το γεγονός της διαβίωσης των ανθρώπων σε κοσμικές κοινωνίες, που γίνονται αντιληπτές μέσω των αισθήσεων, ο χριστιανός οφείλει να ορίσει ως προτεραιότητα την επιδίωξη του βιώματος και της κοινωνίας με την Βασιλεία της Τρισυποστάτου Θεότητος, και ως δευτερεύουσας σημασίας την ζωή του κόσμου τούτου.