Ποιος είναι όμως πραγματικά ο κλέφτης;
Στην πρόσφατη, ελληνική κινηματογραφική εκδοχή του κλασικού μυθιστορήματος του Καρόλου Ντίκενς «Tα κάλαντα των Χριστουγέννων», σε σκηνοθεσία του Χρήστου Κανάκη και σενάριο του Λώρη Λοϊζίδη, τίθενται μεταξύ άλλων ζητήματα σχετικά με τον πλούτο, τη φιλαργυρία και την κοινωνική αδικία.
Στον Σκρουτζ/Λυκούργο, ο οποίος κατηγορεί ως κλέφτη ένα μικρό παιδί, το Πνεύμα του θέτει το εξής δίλημμα: Κλέφτης είναι αυτός που κλέβει μια κολοκύθα κι ένα λουκάνικο για την άρρωστη μητέρα του, ή αυτός που βάζει υπογραφές σε χαρτιά για να συνεχίζεται η ανισότητα;
Στο βιβλίο των Θρησκευτικών της Γ΄ Γυμνασίου (21-0203/21-0221), σε ένα από τα χαρακτηριστικά στα σχολικά εγχειρίδια παραθέματα από κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας, διαβάζουμε τα εξής από τον Ιωάννη Χρυσόστομο: «Δε φρίττεις, άνθρωπε, δεν κοκκινίζεις από ντροπή, όταν χαρακτηρίζεις επιτιθέμενον αυτόν που παλεύει για το ψωμί του; Αυτός, αν και φέρεται επιθετικά, ωστόσο δικαιούται τη συμπάθειά μας, γιατί τόσο πολύ πιέζεται από την πείνα, ώστε αναγκάζεται να φορέσει το προσωπείο της επιθετικότητας. [...] Και πρέπει να σου πω ακόμα πως αυτός που επιτίθεται στην πραγματικότητα είσαι εσύ, γιατί – αν και έρχεσαι τακτικά στην Εκκλησία και ακούς τα κηρύγματά μου – στην αγορά εντούτοις προτιμάς το χρυσάφι, τις επιθυμίες και τους φίλους σου, παρά τις δικές μου προτροπές». Στο πρωτότυπο: «Οὐ φρίττεις, ἄνθρωπε, οὐχ ἐρυθριᾷς, ἐπιθέτην ὑπὲρ ἄρτου καλῶν; Εἰ δὲ καὶ ἐπίθεσιν ὁ τοιοῦτος ποιεῖ, διὰ τοῦτο καὶ ἐλεεῖσθαι δίκαιος, ὅτι οὕτως ὑπὸ λιμοῦ πιέζεται ὡς τοιοῦτὸν ὑποδῦναι προσωπεῖον. Καὶ τοῦτο τῆς ἡμετέρας ὡμότητος ἔγκλημα. [...] Καὶ γὰρ ἐπιθέτης εἶ, εἰς μὲν ἐκκλησίαν εἰσιὼν συνεχῶς, καὶ νόμων ἀκούων τῶν ἐμῶν, ἐν δὲ τῇ ἀγορᾷ καὶ χρυσίον καὶ ἐπιθυμίαν καὶ φιλίαν καὶ πάντα ἀπλῶς προτιμῶν τῶν ἐμῶν ἐπιταγμάτων».
