Απλά δυο μαθητές

 

Τρέχουν μιλώντας δυνατά, ουρλιάζουν στις πορείες

γράφουν στους τοίχους με μπογιές… γκρεμίζουν εποχές

Κι είναι για αυτούς διακοπές, στη Γυάρο οι εξορίες

κι ελεύθεροι πεθαίνουνε στων δρόμων τις γωνιές

Σοκάκια που δοξάστηκαν κι έγιναν λεωφόροι

Τα λόγια κάποιου ποιητή, σαν νεκρικής τιμής

Λάθος στο όπλο να σταθείς, χαθήκαν και οι χώροι 

κι ας μείνει ένα χαμόγελο σαν μνήμη σιωπής 

Κι εμείς απλά δυο μαθητές, ανώνυμου Λυκείου

Οι ένδοξες πλατείες σας, για μας ψηφιακές

Κανένα τανκ δεν έσπασε την πόρτα του σχολείου

και ακορντεόν δεν έπαιξαν φίλοι στις γειτονιές

Κάποιος Νοέμβρης ξενυχτά, σε πύλη γκρεμισμένη

και μια σημαία έκλαιγε που είχε λερωθεί

Μοιάζει κραυγή ο ψίθυρος που από τα χείλη βγαίνει

και μια κιθάρα πένθιμα σαν μάνα θα ακουστεί 

Σήμερα σ’ ένα χάλκινο σταθήκαμε κεφάλι

Οι μαθητές που λέγαμε, γίνανε φοιτητές

Περίλυπο μη μας κοιτάς,  οι ίδιοι είμαστε πάλι

που όταν ο κόσμος δεν τολμά  θα υψώσουμε γροθιές

Τραγούδι του συναδέλφου εκπαιδευτικού Τάκη Κάββουρα, Μαθηματικού στο 11ο Γενικό Λύκειο Πατρών, που ακούστηκε στη σχολική εορτή για την επέτειο της 17ης Νοεμβρίου, στο ίδιο Λύκειο, στις 15 Νοεμβρίου 2024 [δημοσιεύτηκε και ΕΔΩ].